Het volgende artikel, van de hand van Pere Ortega, van het Delàs Centrum voor Vredesstudies, is vandaag gepubliceerd in Público [vertaald door mijzelf]. Zie hier voor de originele (Spaanstalige) versie van dit artikel.
De in Oekraïne door de omverwerping van de pro-Russische regering onder Yanukovitsh ontstane crisis werd nog verergerd door de afscheiding van de Krim en zijn aansluiting bij Rusland. Deze crisis heeft Rusland geconfronteerd met het Atlantische blok dat door de V.S. wordt geleid. Alleen de meest naïeve mensen konden veronderstellen dat Putin' met de armen over elkaar zou zitten wachten terwijl de EU en de NAVO staten toevoegen aan hun economisch en militair blok. Maar vandaag de dag is Rusland niet meer dat verzwakte land land dat in 1991 instortte en in 14 republieken uiteenviel, wat er toe leidde dat enkele daarvan zich aansloten bij de NAVO (Estland, Letland en Litouwen), en dat voormalige lidstaten van het verdwenen Warschau-pakt zich ook in de armen van de NAVO stortten (Polen, Bulgarije, Albanië, Kroatië, Roemenië, de Tsjechische Republiek, Slovenië, Slowakije en Hongarije).
Rusland heeft, dankzij zijn voorraden brandstoffen en geleid door een oligarch met grootheidswaan, Putin', besloten zijn kracht te meten met het Atlantisch blok en zijn plaats in de wereld te verdedigen. Een personage, Putin', die reeds zijn grote macht bewezen heeft, want net zoals hij zijn spierbundels toonde door met ontblote borst paard te rijden, liet hij ook zijn militaire spieren zien door Tsjetsjenen af te slachten of door de afscheiding van Abchazië en Zuid-Ossetië van Georgië te steunen. Nu heeft hij het te verwachten gedaan in de Krim, een gebied met een Russische bevolkingsmeerderheid.
Maar het antwoord van Barack Obama is niet minder verrassend. Obama is snel naar Europa gekomen om zijn bondgenoten te vragen de NAVO opnieuw tot leven te brengen. D.w.z. dat sommige Europese leiders twijfelden aan de noodzaak van een militair blok zonder een duidelijke missie (waardoor het in een permanente crisis verkeerde), want de bij de top van Lissabon in 2010 opgelegde missie - om dienst te doen als politie voor wereldveiligheid - niet werkte. Denken wij er maar aan dat in Afghanistan de interventie pas na de aanvallen kwam en bestond uit logistieke steun, terwijl de NAVO in Libië weliswaar in het begin de aanvallen leidde, maar dat het vervolgens de Europese landen waren die het zwaarste van de operatie voor hun rekening namen. Nu, na de crisis van de Krim, heeft Obama een algehele zin gegeven aan het bestaan van NAVO: de expansie-drang van Rusland te bedwingen. Daarbij benadrukkend dat de militaire macht de beste manier is om om te gaan met de onveiligheid in de internationale politiek. En erop aandringend dat het gebruik van geweld het beste politieke afschrikmiddels is tegen de expansionistiche grillen van andere naties.
Het voorstel van Obama aan zijn bondgenoten bestaat erin de waakzaamheid niet te laten verslappen en veel meer uit te geven aan defensie, omdat de rivalen, Rusland en China dat ook doen, terwijl West-Europa daaraan slechts 1,4% van het BNP besteedt tegenover 3,7% in de V.S.
Maar de realiteit is koppig en de wereld is vandaag onderling afhankelijk, ook al maakt Obama er nog zo veel theater van. West-Europa, Rusland, de V.S., en China hebben zodanig nauwe financiële, commerciële en strategische betrekkingen, dat zij zich niet zullen laten meesleuren in nieuwe koude oorlogen. Obama, Putin', Merkel, enz. weten dat de monetaire deposito's, de schulden en de brandstoffen, om maar drie elementen te noemen, hen onderling aan handen en voeten binden, waardoor zware sancties - en zeker nieuwe koude oorlogen - onmogelijk zijn. Zij spelen alleen schaak en creëren nieuwe spanningen. Het droevige is, dat sommige staten zich door de woorden van Obama zullen laten meeslepen om het militair industrieel complex te begunstigen, dat zal profiteren van deze gelegenheid om meer wapens te verkopen.
Maar het zal niet gemakkelijk zijn om de Europese bevolking te overtuigen - met name die van de landen die (zoals Spanje) gebukt gaan onder een crisis die het welzijn decimeert - tot grote uitgaven om hun legers te moderniseren en wapens aan te schaffen. Het zal moeilijk zijn om de bevolking te overtuigen dat het Russische gevaar groter is dan het gevaar van de onveiligheid, die gecreëerd wordt door de bezuinigingen van regeringen in het sociale beleid.
Oorlogen, noch koud noch warm! Staten, hoe meer ontwapend, hoe beter! Veiligheid, beter menselijk dan militair! Internationale betrekkingen bieden de mogelijkheid om op andere manieren vrede te creëren. Dat dus, door middel van onderhandelingen!
De in Oekraïne door de omverwerping van de pro-Russische regering onder Yanukovitsh ontstane crisis werd nog verergerd door de afscheiding van de Krim en zijn aansluiting bij Rusland. Deze crisis heeft Rusland geconfronteerd met het Atlantische blok dat door de V.S. wordt geleid. Alleen de meest naïeve mensen konden veronderstellen dat Putin' met de armen over elkaar zou zitten wachten terwijl de EU en de NAVO staten toevoegen aan hun economisch en militair blok. Maar vandaag de dag is Rusland niet meer dat verzwakte land land dat in 1991 instortte en in 14 republieken uiteenviel, wat er toe leidde dat enkele daarvan zich aansloten bij de NAVO (Estland, Letland en Litouwen), en dat voormalige lidstaten van het verdwenen Warschau-pakt zich ook in de armen van de NAVO stortten (Polen, Bulgarije, Albanië, Kroatië, Roemenië, de Tsjechische Republiek, Slovenië, Slowakije en Hongarije).
Rusland heeft, dankzij zijn voorraden brandstoffen en geleid door een oligarch met grootheidswaan, Putin', besloten zijn kracht te meten met het Atlantisch blok en zijn plaats in de wereld te verdedigen. Een personage, Putin', die reeds zijn grote macht bewezen heeft, want net zoals hij zijn spierbundels toonde door met ontblote borst paard te rijden, liet hij ook zijn militaire spieren zien door Tsjetsjenen af te slachten of door de afscheiding van Abchazië en Zuid-Ossetië van Georgië te steunen. Nu heeft hij het te verwachten gedaan in de Krim, een gebied met een Russische bevolkingsmeerderheid.
Maar het antwoord van Barack Obama is niet minder verrassend. Obama is snel naar Europa gekomen om zijn bondgenoten te vragen de NAVO opnieuw tot leven te brengen. D.w.z. dat sommige Europese leiders twijfelden aan de noodzaak van een militair blok zonder een duidelijke missie (waardoor het in een permanente crisis verkeerde), want de bij de top van Lissabon in 2010 opgelegde missie - om dienst te doen als politie voor wereldveiligheid - niet werkte. Denken wij er maar aan dat in Afghanistan de interventie pas na de aanvallen kwam en bestond uit logistieke steun, terwijl de NAVO in Libië weliswaar in het begin de aanvallen leidde, maar dat het vervolgens de Europese landen waren die het zwaarste van de operatie voor hun rekening namen. Nu, na de crisis van de Krim, heeft Obama een algehele zin gegeven aan het bestaan van NAVO: de expansie-drang van Rusland te bedwingen. Daarbij benadrukkend dat de militaire macht de beste manier is om om te gaan met de onveiligheid in de internationale politiek. En erop aandringend dat het gebruik van geweld het beste politieke afschrikmiddels is tegen de expansionistiche grillen van andere naties.
Het voorstel van Obama aan zijn bondgenoten bestaat erin de waakzaamheid niet te laten verslappen en veel meer uit te geven aan defensie, omdat de rivalen, Rusland en China dat ook doen, terwijl West-Europa daaraan slechts 1,4% van het BNP besteedt tegenover 3,7% in de V.S.
Maar de realiteit is koppig en de wereld is vandaag onderling afhankelijk, ook al maakt Obama er nog zo veel theater van. West-Europa, Rusland, de V.S., en China hebben zodanig nauwe financiële, commerciële en strategische betrekkingen, dat zij zich niet zullen laten meesleuren in nieuwe koude oorlogen. Obama, Putin', Merkel, enz. weten dat de monetaire deposito's, de schulden en de brandstoffen, om maar drie elementen te noemen, hen onderling aan handen en voeten binden, waardoor zware sancties - en zeker nieuwe koude oorlogen - onmogelijk zijn. Zij spelen alleen schaak en creëren nieuwe spanningen. Het droevige is, dat sommige staten zich door de woorden van Obama zullen laten meeslepen om het militair industrieel complex te begunstigen, dat zal profiteren van deze gelegenheid om meer wapens te verkopen.
Maar het zal niet gemakkelijk zijn om de Europese bevolking te overtuigen - met name die van de landen die (zoals Spanje) gebukt gaan onder een crisis die het welzijn decimeert - tot grote uitgaven om hun legers te moderniseren en wapens aan te schaffen. Het zal moeilijk zijn om de bevolking te overtuigen dat het Russische gevaar groter is dan het gevaar van de onveiligheid, die gecreëerd wordt door de bezuinigingen van regeringen in het sociale beleid.
Oorlogen, noch koud noch warm! Staten, hoe meer ontwapend, hoe beter! Veiligheid, beter menselijk dan militair! Internationale betrekkingen bieden de mogelijkheid om op andere manieren vrede te creëren. Dat dus, door middel van onderhandelingen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten